Mogłabym nie myśleć… ale myślę...
***
Mogłabym nie słyszeć… ale słyszę…
Wpadam na szatański pomysł. Skoro mamy wieczorem napić się w pewnym miejscu, to czemu byśmy nie mieli napić się w miejscu pewnym innym przed miejscem tamtym? Aperitif czy jak to tam się zwie. Specyficzny. A co…
Więc… 
Stukot szklanek z Ikei w ilości sztuk trzech, obijających się o litrową butelkę cin cina wkładaną z uśmiechem do bagażnika auta może zatem doskonale rozpocząć piątek. Piątek, który staje się wielki, mimo iż jest mały i od tego wielkiego dzieli go siedem dni. 
Stukot litrowej butelki cin cina w ilości sztuk jednej, obijający się o szklanki z Ikei, wyciąganej z bagażnika auta może też zatem doskonale zwieńczyć piątek. Tak ten sam mały przed wielkim. I wielki mimo małego.
Jeśli do szkła razy trzy dodamy plastik razy dwa. I słomki razy pięć, przyprawimy to konsumpcją na parkingu, stojąc za przystankiem to mamy trochę metę. Ale spokojnie, do mety daleko. Tymczasem…. Falstart. Bo z trójki nagle jest nas pięcioro. I fajnie.
Lubię ludzi.
***
Mogłabym nie widzieć, ale widzę…
Teoretycznie korporacja pachnie zawiścią. Szczeblami. Papierem do drukarki. I ksero. Kawą. Świeżo parzoną. Zawiścią. I plotkami.
Ale ja widzę więcej…
Więc wiecie jaki zapach ma korporacja…? Korporacja pachnie ludźmi. A jej życie toczy się rytmem bicia ich serc. Żaden moloch nie składa się  tylko z tony blachy i szpachli betonu… Żaden.
Szczególnie kiedy wychodzimy poza jej mury.
Proste dylematy korporacyjnego wyjścia. Sukienka, czy sweter, po prostu, jakiś tam kaszel decyduje, że jednak sweter, a później gorąco… Ciepło, cieplej, najcieplej… Później Martini, dawka podwójna dozowane dożylnie drogą nie dożylną a doustną, powodujące przyjemny zawrót głowy. Karuzela życia, która tak wyraźnie wirować zaczyna… A to dopiero początek.
A obok.
Procenty. A obok po mojej lewej stronie się toczy rozmowa, a w powietrzu czuć fruwające motyle. Nad nimi. I fortece budowaną z czyjejś torebki. W czarnym kolorze. I obok ginie komuś spinka, więc zwiedza niskie partie podłogowe. Kawałek dalej ktoś jest dla kogoś, i ja przejmować zakazuję się czymkolwiek im. Na szczycie ona, na niej mała czarna i brokat na dekolcie. I niby włosy, prawie jak moje. Tylko kolor jakby nie ten. Dalej ktoś pochował dziadka… Słyszę, słucham, rozumiem, tulę… Naprzeciwko ktoś wygrał życie. Trzy daty. Nie wiedziałam. A przecież fajnie wygrać z rakiem jest dwa razy. I narodzić się po raz trzeci. Centymetry dalej, rozmowa. Czy widziała za dużo? Nie? Chyba nie. Telefon ląduje w torebce. Uśmiech. Głowa na bok. Trzech nie pijących i ona. Z historią o renówce w tle. Ja, uwielbiam ją. Po prawej rozmowa o tym, że. Że tak, my, my tworzymy zespół. My-ludzie. Nie budynek. My. Że jest cudnie. Korporanci.
Lubię ludzi.
***
Mogła bym nie czuć a czuję…
Czuję, że gdyby nie oni to i ja nie. Nie byłabym tym kim jestem, gdzie jestem i jaka jestem.
Więc wiecie czym pachnie korporacja… Pachnie miarowym biciem serc.
Endorfinami. Uśmiechami. Rozmowami. Złośliwościami w dobrym wymiarze. Głupotami. 
I słoikiem żelek. O słodko kwaśnym smaku.
Spróbujcie… 
Polecam…
Bo ja próbuję cały czas.