Pada. Na całe szczęście
pada. Niebo epatuje szarością. Nie ma żadnych prześwitów, żadnej niosącej
nadziei na przegonienie szarości chmury. Nie ma żadnych przebłysków słońca,
żadnego promyka, który rozjaśni nijakość dnia, w którym właśnie się budzę.
Budzik dzwoniący
dokładnie o godzinie, na którą został standardowo nastawiony. Ósma trzydzieści.
Jeszcze chwila, jeszcze momencik. Drzemka. Ósma trzydzieści pięć. Jeszcze
sekunda. Ósma trzydzieści siedem, zerkam, trzy minuty do kolejnego alarmu, do
kolejnego dzwonka. Wyłącz drzemkę, klikam, na głowę naciągam kołdrę. Nie chce
mi się, nie chce… Nie wstaję.
Idziesz prosto, tak
zupełnie jakby na oślep, przed siebie. Chyba jeszcze mnie nie widzisz, może
nawet nie wiesz, że tu jestem? Że być miałam? Że jeszcze jakąś chwilę będę? Wiesz?
Nie wiesz? Wiedziałeś?
