- Malowaliście bankomat?
- Słucham?
- Bankomat, mur, na pewnej ulicy, malowaliście? Jestem tu, jest 
- Wie Pan co, nie wiem, sprawdzę, w słuchawce zacznij od Bacha, piłowanie paznokci, te, malowaliśmy bankomat? Aha. Koniec Bacha, malowaliśmy, silny przekaz, no, że tak.
- Nie uprzedziliście mnie! Ja na murze miałem narysowany PIN.
PIN na murze.
No.

No, że nie łatwo zapamiętać.
A jeszcze trudniej zapomnieć.
***
Kamienica na sześć rodzin, ogrzewanie centralne. Drewno w centralnej piwnicy, niby kwiecień, ale centralnie zimno, to co sobie nie napalę, pranie nie schnie, drewno na pewno wyschło, bo ostatnio mokre, a teraz pranie, więc do wyboru, idę. Prawie suche, ziemia kaliska, czy tam fakty, na strzępy, zapałki, jadę z koksem, znaczy z drewnem, mury zimne, chociaż ciepło, otwieram okno, co to za mgła?
Nie, nie mgła, ale biała jak krowa COMY, Metafory, metafory, To taka sztuka zestawiania słów, Nie mieścisz człowiek krowy w głowie?, No to daruj sobie i już!*
No dobra, to dym, nieźle, coś jedzie na sygnale, co sobie nie wyjrzę jak sobie wyjrzę, trzy wozy strażackie, ijo,ijo, dwadzieścia jeden, słyszę, co? No to ładnie, panowie chyba do mnie, idę.
Otwieram drzwi, różowa piżama, ze snoopim, na nogach nosorożce, łapcie takie, brązowe, łańcuchy złote, wszystko się zgadza, luk of de dej, nogi nieogolone (kurwa?), biegną, stoję na tej klatce, piętro pierwsze, wpadają, za mną pies, witam, do mnie, mówię? Spod hełmu (kasku?) pytanie, co to kurwa jest? To? A to pies mój. Czał-czał. Ale on chyba nie o tym.
No weszli, zapraszam, siema, wodę z mopa mi wlali do pieca (mądrze), znaczy z wiadra (brudną), znaczy, że co, pranie mi nie wyschnie? Teraz to już na pewno drewno mokre, pękam. W życiu różne rzeczy pękają. Jak spodnie koleżance Em, i jej występy w spódnicy i kozakach, bez rajstop w środku zimy, ha, więc, zablokowali ulicę, weszli na dach, no że podnośniki, węże, woda, Roland (z Kalisza, nie z pieśni) mnie pouczył, że kominiarz, komin do czyszczenia (serio?), albo rura nierdzewna (jaka?), podpisałam kwity, no gdybym wiedziała, że taka wizyta to bym się umalowała, nie? Aha. Sadze mi się zapaliły. Znaczy nie mi. Znaczy w kominie. I sąsiadów mam interesownych. Dobrzy ludzie. Biały dym, bez papieża, a dzwony biły. Na alarm.

No więc wracając do momentów krytycznych, bywa, że widzisz zgliszcza.
A udajesz, że się tli.
Jedna lampka, druga lampka. A potem zapala Ci się lampka, że możesz być didżejką, znasz to? No, fajnie, ja też. Więc, idę i dawaj gościa z konsoli, bo nie nadajesz się, wybacz Hektor, co? Nic, teraz ja, mogę? Mogłam, do czwartej rano, a później rozkręcili mi grzejnik nad głową (tuż), gdzie suszyłam kozaki ( niby za(mszowe) a jednak za swoje), nieprzemakalne (jak widać). 
I niby fajnie, ale jesteś na szkoleniu, i rzygasz (rzygasz, tak), jak kot po śliwkach (nigdy nie widziałam), gubisz telefon (znajdujesz) w śniegu (naprawdę), dzwonisz, żeby ktoś (obojętnie) cię stąd zabrał, zabiera, jedziesz, widzisz stację, (zbawienie), nie ma toalety (!!!), stoi autokar, więc niby ratunek, więc ty nadal jak po śliwkach i nie bierzesz pod uwagę jednego. Autokar jest pełen ludzi. 
No.
Zatem, wracając, w życiu każdego bywają momenty krytyczne.
Piłeś? Nie pij.

-  A Ty myślisz, że jeśli się czegoś bardzo chce, to trzeba do tego dążyć?
- Raczej tak, raczej na pewno, o ile sił starczy. Ale trzeba też rozumieć, że wszystkiego mieć nie można, więc to zależy też od tematu i umiejętności pogodzenia się z ograniczeniami, ale każdą szansę trzeba próbować wykorzystać, powalczyć, chociaż to tak łatwo wygląda w literkach. Życie jest jedno i każdy po swojemu je sobie definiuje i realizuje.
- A miłość?
- Coś tam jest, może nie disnejowskie tańce na polanie, z chórem ptaszków w tle, ale coś jest.

*Coma – Białe krowy

Las. Nie Las Vegas, las zwykły, sosnowo brzozowy, olchowo jakiś tam, jakie to ma znaczenie, jedziemy, ciemno, jak tu się włącza długie? Do siebie raz i powinny Ci się włączyć, długie miałam wizje, droga się jakby zwęża, mijamy wodę, równa tafla, zalew, barierki kiedyś zielone, teraz nie wiem, bo ciemno, przejechałabym po nich palcem słysząc specyficzny dźwięk, ale oddziela mnie chodnik, szyba, albo odwrotnie, szyba i chodnik i drzwi. Drzwi i prędkość. Przekroczona. A miało być powoli.
Kładzie dłoń na zagłówku, głaszcze ją po włosach, a co Ty tak na mnie patrzysz, jakbyś patrzył pierwszy raz? Całuje ją, zaciska palce na metalowym pręcie, rurce, czymś tam niedoprecyzowanym, chwytam drugi, inny układ dłoni bo prawe przednie, i lewe tylne siedzenie, stąd ta różnica, kilka kliknięć, muzyka jakby głośniejsza, jej wzrok we wstecznym lusterku, znasz to? Gładzę telefon, on odwraca się w moją stronę jeszcze raz.
- Bo wiesz co jest najważniejsze.
Gładzę szybkę telefonu.
- Bo wiesz co jest najważniejsze? Najważniejsza jest miłość. 
Nie rozumiałam.
***
Na drzwiach były takie drewniane rolety, wpuszczały słoneczne promienie, bawiące się w chowanego na tapecie w czarno białe paski. Zebra plus słońce prawdziwa sawanna, gorąco dopiero się zrobiło. Zamknęła za sobą drzwi, na rękach trzymała dziecko, dwa lata, nie więcej może dwa i trzy miesiące albo pięć, czy siedem nawet, trzy na pewno nie, usiadła na sofie, ile minut? Które łóżko? Pierwsza praca w solarium, pierwsze tygodnie, nowa twarz, inne już znane, małe osiedle. Minut? Nie, ja nie, mogę tu chwilę zostać? Wody mogę? Pij mała, podała dziecku kubek. Plastikowy, jednorazowy, jak reklamówka przewieszona przez nadgarstek, ze śladem.
- Jutro wychodzę za mąż. Wypaliła. Znienacka. Eremef jakby ucichł, zostawcie titanica...
Nagle.
Za mąż.
Jutro.
Wychodzę.
- Za co? Oniemiałam. Miała jakieś dziewiętnaście lat, jasne blond włosy, dżinsy, koszulkę, kolczyk w nosie, odrapany lakier na paznokciach, rozmazany tusz na posklejanych rzęsach.
- Za mąż. Normalnie. Ale ja nie chcę. Spojrzała na mnie, gładząc małą. Nie chcę.
Mamy Cię czy co? Nie no czekaj, po kolei, jak nie chcesz? Pytałam, nie to się nie dzieje naprawdę.
- Tu, wskazała palcem w górę, tu mieszka on. Adam. Ojciec, małej. Wytarła jej brodę. Przyjechałam, on nie wie, że tu jestem, poczekam, nie wiesz o której oni tu wracają? 
Oni, czyli kilku robotników, mieszkanie wynajmowane od dziadka, właściciela mustanga siedem siedem, wąsów i znacznych zakoli, oni, on, na oko koło trzydziestki, na oko to można dosypać mąki do naleśników, dawno nie smażyłam, ale lubię. 
- Jesteś głodna? 
- Nie dzięki. Chcę tu tylko poczekać, mogę?
Biały, duży fiat, albo ekri, łamana biel, łamana polszczyzna.
- Pani, słuchej, dziołcha nam uciekła, pani, narzeczony czeko, pani, nie widziałaś? Ona tu, palec w górę, do tego oprycha pewnie przyjechała, pani, jutro wesele, blondynka taka, z dzieckiem, pani, no widziałaś?
- Nie widziałam…
Podszedł, młody, lat dwadzieścia kilka, twarz schował w dłoniach.
- Na pewno jej pani nie widziała? Jutro wesele wszystko gotowe, a ona uciekła. 
- Kochasz ją?
- Pani… Czy ją kocham? Ja już dostałem odkurzacz z pracy. Wszyscy się złożyli. Taki wstyd, kto to przeżyje… No kto?
No tak, odkurzacz, składka, praca, wstyd… 
Została. Robotnicy wrócili, Adam objął ją ramieniem, weszli na górę, biały fiat odjechał, rano odjechała ona białym fiatem, górę wziął odkurzacz.
Odkurzacz.
No.
Najważniejsze.
***
- Jednak piszę. Wiesz. Lubię. Chcę. Rosnę. Fajnie, nie?
- Więc widzisz, a chciałaś stoisko zwijać.
- No chciałam. Bazarek. Pawilon. Pawulon. Mięśnie mi wiotczeją bez pawulonu. Pawulon dozuję sobie do – umysłowo.
- Nie przesadzaj, są lepsze sposoby na umieranie.
- Nie mam czego. Ale będzie ogródek, będę przesadzać. Na razie mogę difenbachię. Wiesz, nienawidzę jej. Podlałam wodą z solą. Jechałam dziś autem. Z tyłu.
- Nie. I coś usłyszałam. I wiesz co jest najważniejsze? No niby miłość. A Ty? Co myślisz?
- Jest rzeczą jedną z niewielu naprawdę definiujących nasz gatunek, bo wychodzi poza schematy biologiczne typu posiadanie, ale nie jest konieczna, nie! - jednak jest, ale może odnosić się już do czegoś, nie kogoś, a to też może być dobre, zatracenie w sztuce, sztućcach itepe, biologiczne, ale dalej już nie będę…
- Jednak. A wiesz, ćwiczę fotografię. Na pająkach.
- Schopenhauer ją ostro zabił, jako gówno mącące, złowrogi wpływ płci przeciwnej itepe., Cioran starał się negować, ale chyba ją jednak uznali, bo nawet łatwo to sprowadzić do biologii - wybierasz najlepszego reproduktora i chcesz utrzymania, on wybiera najładniejszą i też może do utrzymania, tak większością powoduje, uroda i pieniądz, bo to proste przyczyny uwarunkowane biologią mimo wszystko, intelekt też - wszystko wynika z chemii mózgu, nie serca… a wychodzący poza schematy cierpią i się niszczą, więc trzeba znać ten świat…
- Czyli chemia? Bardziej chemia? Irracjonalizm?
- Tak chyba jest, ale nie ta chemia romantyczna, tylko zwykła chemia ludzkiego organizmu, powoduje wszystkim, tylko ludzki mózg ma wiele możliwości i kochać naprawdę też można…
- A jak jest coś zapętlone, nerka z żołądkiem to, to chemia?
- Mówimy o kwestiach chorobowych…
- Chcesz biec, ale kurwa opuszczasz szlaban i nie biegniesz, i nim złapiesz zadyszkę już się kurwa dusisz…
- Bywa.
- Rano miałam w domu szerszenia. Szerszyla. Szynszyla.
- Szynszyla?
- No.
- Ale zniknął. Posiedział na firance i zniknął. A już miałam odpalać lakier. 
- Szynszyle. Oposy.
- Oposy. Zamiast kóz.
- Wombaty.
- Wombaty? Kojarzą mi się z mortal kombat.
- I makaki.
- Ale celność. Mortal kombat, mnie też.
- Mortadela.
- Co?
- Mortal z mortadelą.
- O widzisz. Wombaty kontra mortal.
- Komunie powinni zlikwidować.
- Co?
- No.
- To co jest najważniejsze.
- No. No miłość.
***
- I co teraz? Przecież lubisz wygody…
- Wygody lubię. Ale wiesz. Nie lubię odkurzać…
***
Poranki zmuszają do rozwiązań.
Dzień jest mądrzejszy od nocy.

Wyszepczesz mi do ucha, że pocałunek jest językiem miłości, więc ja Ci zacznę opowiadać. O sobie, o Tobie, o nas. Położę głowę, poduszki dwie duże, jedna mała, poprawisz je, żeby mi było wygodnie, jest przecież, tylko raz nie było, i wtedy ten skurcz łydki, choć twierdzisz, że udawany. A ja jestem szczera. Szczera do bólu. Łydki. Wpleciesz palce w moje włosy i usłyszę, że pachną poziomkami. Wyszepczesz z tylko Tobie znanym akcentem, że mam boskie ciało. Kościelna ławka przypomni mi o tym, choć tam padło ciało Chrystusa, a nie boskie. Uśmiechnę się. Wdech. Wydech.
Kilkanaście zbitych desek w kolorze gorzkiej czekolady, stromy dach, dwa równe rzędy ławek, po lewej droga krzyżowa na równo ułożonych obrazach, rozglądam się i czuję ten specyficzny zapach kadzideł. Przenikający chłód, mimo słońca, z lakierowanej ławki, która z lakierem od dawna nie ma nic wspólnego. Jeden wystający gwóźdź. Trochę zardzewiały. Myślałam trochę o nim, no o tym gwoździu, i jego genezie, analizowałam dlaczego wystaje. I o ciele, jeszcze myślałam o ciele. I powiem Ci, że nie takie boskie. Bo grawitacja. Ale językiem miłości dalej opowiem Ci o NASA, w sumie odejmę A, i dodam le bo zawsze jest jakieś ale. No jak ten pokój dwieście osiemnaście. O pokój na świecie też proszono, i o znak pokoju, a ja wiesz, ja chcę tylko spokoju.
Carte d’or bakaliowe, w dwóch różnych szklankach do łiski, jedna okrągła, druga kwadratowa, przejadę językiem po ustach, przygryzę wargę, przymrużę oczy. Wystarczy. Dotkniesz mojej ręki wypukłą częścią zimnej łyżeczki, i lekko poruszę ramionami, uśmiechnę się, tsssyt, parzy, czy tam ziębi, ciepłe z zimnym, jak ten kubek, z którego będę piła, zakrywając sobie jedno oko. Gładki, rozszerzany ku górze, jakaś góra się między nami buduje, jak ta góra zmywania, z którą walczyłam na raty, aż zniknęła, więc niech topnieją lody, te z bitą śmietaną. Stopa poparzona olejem, smażyłam pieczarki, a Ty masz uczulenie, tak mówisz, chciałam dobrze, jak ta babcia z Zakopanego, a zurawinke moze? Dziękuję, a prosę, chciałam dobze. No. Ja też.
Będę niespokojna, zastukam paznokciami o trzykolorową puszkę, pięćset sześćdziesiąt osiem mililitrów, wlewane w otchłań szalejących leukocytów, erytrocytów i innych rozprzestrzeniających się  cząsteczek płynów ustrojowych, nie wiem jak ustroje, ale stroje lubię, nawet się czasem zestroję jak na sylwestra w Nadarzynie, a nie to nie ja, wyhaftować znaczek każdy umie, nawet ta pani z Kalisza, dużo, za dużo, allegro szkodzi, albo browar w Sierpcu, ale teraz tego nie wiem. 
A tak serio lepiej bez. Wiesz. Wolę bez. W sumie nie wiem czy wolę, ale bez lubię. Biały i fioletowy. I ten fioletowy jaśniejszy. Bez stał u niej w wazonie, lekko już ususzony, ładny, i pachniał. Bez. Bez niej nie było by mnie. Wiem. Przygryzam kostki, wykręcam siedem dwa trzy… Cześć to znowu ja, ja jem naleśniki, truskawka, banan, śmietana bita, bita godzina kolejna, kieliszek nalewki i piwo, nazwa zaczyna się na ka, niepasteryzowane. I kabanos. Słodkie, potem słone. Od zawsze. Nie łzy. 
Siedem kroków, osiem, jeden, dwa, silnik jeden – dwa, taki, że to nawet ciężko wbić się na rondo, krawężnik wąski, trawa źle skoszona, rozkładam ręce, mimowolnie widzę, że pokonuję ten krawężnik, czekam. Tyle już widziałam a moje oczy są nadal brązowe, choć Lipnicka śpiewała, że nadal zielone. W moim oknie wciąż kwitnie nadzieja, tylko parapet do doczyszczenia. To przez te gołębie. Rząd szeregowych garaży, będzie mi się jawił niczym apartament wariot, na piętrze ósmym, prawie jak marriott, tyle, że zamiast wieży pałacu kultury widzę wieżę ciśnień. Czy to ważne? Zresztą  teraz to już  piętro czwarte, bez balkonu, bez doniczki, i kukułka jajka nie podrzuci. 
Czy myslisz, że my moglibyśmy? No moglibyśmy, i ta lista życzeń, wysłana tuż po północy, i jedno najważniejsze, żeby ktoś był. I jest. Myślałem, że będziemy odhaczać ją razem. No będziemy. Nie spierdol tego, no przecież się staram, i choć łatwo być może nie będzie, to jeszcze mocniej zacisnę zęby, choć nie powinnam, bo przecież mam bruksizm, nie, z modą na sukces nie ma on nic wspólnego, z Brooke (bruk) też nie, to taka choroba stawów skroniowo -  żuchwowych, jak mi powiedział mój gnatolog. To taki mądry człowiek. Podobno. I podobno jak do aniołka wrzucisz dwa złote, będzie spiewał Bóg zapłać, Bóg zapłać. I śpiewał. I spierdolił kazanie. Nie spierdol tego. No przecież się staram.
Będziemy się starać…
Jeden schemat, parówka, sztuk dwie, w osłonkach, srebrny garnek z wodą do połowy, w sumie satynowy, z wodą, która nie powinna się zagotować, choć temperatura nie raz doprowadzona do wrzenia. Albo jajecznica (…)

A później wyrzuciłam tłuczek.
Za długo tłukłam kotlety w imię źle pojętej miłości.

Wylewająca się dorosłość, ale kontrolowana przez białe majteczki. Zapewne jeszcze bez świadomości rosnącej w niej siły, seksualnej potęgi ciała, mocy ponad swobodami i zakazami, chwilami najwyższego zapomnienia na tym padole łez, ale to już atakuje, nie pozwala beznamiętnie zjeść pizzy i wypić piwa. Mnie, koledze i siedzącym przy stole obok wąsaczom. Obrzydliwe? Piękne? Umysł powodowany instynktami nie zna granic i w nim niech się dzieje, na tym polega dar stworzenia, tego stworzenia. 

Restartujemy rozmowę, schodzimy z "Gwiezdnych wojen" na przyziemne potyczki ciała z umysłem. Erotyzująca jeszcze nie, ale niebezpiecznie szybko zmierzająca w tym kierunku fascynacja, ocierająca się o pożądanie, zapałka bez siarki nad bujnym stogiem siana, potrzebna nam teraz i zawsze w nich. 

Noc księżycowa i gwiaździsta, leżę na trawie i rozmyślam o koleżance z klasy i pani od chemii. Poruszam to w rozmowie, interlokutor czyni odpowiedź na podobieństwo, bo tak ten świat został stworzony. Cały czas zerkamy na nią, a jest już druga i trzecia, bo koleżanki dotarły i konsumują do spółki lody. Brzmienie przeistacza się w brzemię, więc pora odpuścić, ale nie mamy myśli zbereźnych. Tutaj wydobyła się pewna tęsknota, potrzeba czucia pierwotnego, które zostało tak dawno skażone i nigdy już niewinnie pięknym nie będzie. "W każdej norze dla węża łoże" - kolega cytuje żartem fragment z nauk sąsiada o relacjach damsko-męskich. Tylko nie o tym tutaj, chociaż istnieją nimfetki, które posiadły pewną świadomość w nieświadomości i to jest niebezpieczne, broń obosieczna. 

Kilka dni później obserwuję podobną sytuację już sam i zapadam się w sobie, w grzechu myśli nieczystych, ale jednak dobrych i bożych. Za daleko zapuszczać się nie można, więc nie wpływam na wody terytorialne i spojrzeniem obejmuję już tylko uśmiechy i błyskające spojrzenia, czasami padające na mnie, a wtedy dziwnie się czuję. Wstaję i wychodzę z restauracji, mijam na ulicy "koleżanki z klasy" i "panie od chemii". 

Oczy błyszczały śluzem, poliki ociekały czerwienią, z krocza buchała para. Uwolnić się można w jeden sposób: spierdolić w podskokach! W sytuacji ograniczonej możliwości spierdolenia - już pal licho podskoki! - zaczyna być nieprzyjemnie. Po skażeniu sytuacjami, kiedy balzakowska matka, żona i kochanka w trójcy pięknej jedyna po oprocentowanej nocy w hotelu klasy "nie te czasy" pyta rano "co mam mu powiedzieć?", po błędnych lawirowaniach z dala od miłości i innych słodkości, gdy właściwe landrynki topiły się w ustach, bo tylko mówić o nich mogłem. Wróciłbym chociaż na jedną godzinę chemii, której dzisiaj już nie ma, nie czuję jej wobec kogokolwiek. Były dobre czasy, teraz jest dobrze czasami i chyba idąc tym tropem postawiłem się w sytuacji, kiedy trzeba salwować się ucieczką. 

Dojrzała kobieta z wielkim bagażem doświadczeń ulokowanym w piersiach, która pochłania niczym czarna dziura, a ja nie chcę, bo chcę być jeszcze księżycem krążącym wokół życiodajnej planety. Nachodziła, nachodziła i napoczęła, ale dania głównego nie podjęła; więc czego chcesz? Chcesz leżeć na mojej trawie z moimi gwiazdami na niebie i kochać się, pieprzyć, rwać się do pulsującego fiuta, bez świętości i radości. Akurat teraz nie mam ochoty, nie z tobą, ale po zbędnym mrugnięciu jestem w potrzasku.

Problem techniczny, bo mówisz i wypisujesz nie z erotycznym pociągiem, a w nadchodzącym z rzekomą prędkością pendolino odruchem wymiotnym, odpychasz i nie licz na popchnięcie. Nie jesteś dziewczynką z lodami, nie ma w tobie piękna kobiety dojrzałej, które zniewala i wyzwala, nie jesteś z mojego świata, nie jestem buhajem, nic tym razem, bo chcesz zbudować wokół tego cały mój świat, a takiego matrixa nie ogarnę. Bombardujesz miłosnymi tekstami poniżej krocza, a ja jednak spierdolę jak kangur, przeskoczę siatkę i w krzaki, gdzie mógłbym, ale nie z tobą. 

Te dziewczynki niedawno wyszły z krzaków, umyły brudne od zabaw kolana i przecież źle, gdyby znowu tam kiedyś wróciły, by umorusać się nowo, jak ty uczyniłaś. Na tyle się nie pogubiłem, by obudzić się z ręką... w tobie. Myśl do innej ucieka, a tutaj szamocę się świadom odpowiedzialności za smród w stogu siana. Butwiejącego. 

Turyści przyglądają się na jednej z andamańskich plaż tubylcom, którzy wyszli z krzaków i zaciekawieniem zbierają rzucane im landrynki. Roztopią się im w ustach i zaskoczą swym smakiem nieznanym, tak jak nieznany jest smak lodów, etyka, moralność w stawianiu granic piękna i zatracenia, nie ma kajdan cywilizacyjnego zagubienia, są krzaki, a w nich naturalna kolej rzeczy, bez chaotyczności mojego wywodu, czego w tym momencie zazdroszczę. Można tak po prostu być i robić to wszystko. Inaczej śmiać się i płakać, a w pewnym wieku nie ma się w towarzystwie seksualnie pozytywnym lęku przed wyjściem z wody. Na Andamanach i w innym życiu.
Jonasz